Het rechtse kabinet is dan eindelijk toch gevallen. Om twee redenen gunstig.
Ten eerste natuurlijk omdat allerlei slechte maatregelen met de daaraan gekoppelde bezuinigingen nu opnieuw ter discussie komen. Ik noem dan de Wet Werken naar Vermogen waarbij o.a. de sociale werkvoorziening om zeep zou worden geholpen. Of de steeds grotere marktwerking in de zorg. En de bibliotheken en de buurthuizen die het loodje zouden gaan leggen. Daar kunnen we het nu weer opnieuw over gaan hebben.
Ten tweede omdat de gijzeling van het kabinet door de PVV nu ook ten einde is. Bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten, stoppen met ontwikkelingssamenwerking; we hoeven het er gelukkig niet meer over te hebben.
Op 12 september a.s. kunnen we bij de verkiezingen overal weer wat van vinden. We kunnen weer kiezen. Gaan we sociaal bezuinigen? De rekening daar leggen waar het grote geld zit?
Bij de mensen met absurde inkomens? Om een idee te geven: in Nederland zijn er nu meer dan 120.000 gezinnen miljonair. Dat aantal stijgt ook enorm snel. Vorig jaar met 15%. Terwijl in Nederland nu 1,1 miljoen mensen moeten rondkomen van minder dan 998 euro per maand en 1 op de 10 kinderen in armoede leeft.
En gaan we de rekening ook leggen bij de grote bedrijven die nu in Nederland door allerlei belastingfaciliteiten niet of nauwelijks belasting betalen? Maar wel van allerlei maatschappelijke voorzieningen profiteren. En die wel van hun enorme winsten de aandeelhouders spekken.
De vraag die op 12 september voorligt is of we de crisis laten betalen door de leraar, de politieman, de werknemer in de sociale werkplaats, de jeugdwerkers in de buurthuizen en de mensen in de bijstand? Of dat we een echte bijdrage vragen aan de mensen in ons land met enorme inkomens, aan de bedrijven met miljardenwinsten, aan de banken? Ik vind de keuze gemakkelijk.
De Kunduz-partijen hebben voorafgaand aan de verkiezingen een tijdelijk akkoord gemaakt om Brussel te kunnen melden dat wij onze financiën wel op orde zullen gaan brengen. Behalve dat, is de waarde ervan slechts dat je weet wat de betreffende partijen ongeveer vinden. Het biedt echter geen enkele zekerheid. Niemand weet wat het na 12 september voor de hypotheekrente zal betekenen, voor het passend onderwijs, voor de pensioenleeftijd etc. Eigenlijk is de verwarring over al die onderwerpen alleen nog maar toegenomen.
Om 12 september a.s. kunnen we met zijn allen een nieuwe weg inslaan. Emile Roemer spreekt over een hete linkse zomer! Ik hoop het zeer!!
